@misc{Dudová_Katarína_Historical_2018,
 author={Dudová, Katarína},
 abstract={Wzory leksykalne preferowane we współczesnym języku słowackim do tworzenia nazw kolorów ujawniają regularności, które mają rozwojowe i kulturowe uzasadnienie. Znacząca kategoria jasności, wyrażona przez przysłówkowe komponenty tmavo-, temno-, svetlo-, bledo-, jest związana z rozkładem spektrum kolorów na dwie główne części (kolor biały, związany z jasnymi odcieniami, oraz kolor czarny – z ciemnymi), na określenie których w języku słowackim istnieją (udokumentowane na piśmie od XII wieku) terminy *čьrnъ i *bělъ (*bhēlo-). Według Berlina i Kaya (1969), jest to początkowy etap ewolucyjnego rozwoju kultury i języka z określonym sposobem konceptualizacji świata kolorów. Na kolejnych etapach rozwoju zaczyna tworzyć się kategoria semantyczna „N-jak”. Przewaga tej kategorii w codziennej komunikacji jest związana z podstawowymi mechanizmami poznawczymi człowieka, który właściwości obiektu (np. kolory) naturalnie postrzega jako integralne części jednej całości, tj. znanego przedmiotu, zjawiska. Człowiek realizuje ten metonimiczny związek w przypadku nazw obiektów najbardziej różnorodnych (w języku słowackim zwłaszcza kwiatów i owoców), które są pod względem złożoności doświadczenia idealnymi przedstawicielami (prototypami) określonej własności kolorystycznej, co w dużej mierze wiąże się z motywacją kulturową (intersubiektywną). Badania wzorów leksykalnych w języku słowackim wykazały, że system nazewnictwa kolorów we współczesnym języku nie jest przypadkiem, ale ewoluował ze stanu starego i jest w dużej mierze zdeterminowany kulturowo.},
 type={artykuł},
 publisher={Wydawnictwo im. Stanisława Podobińskiego Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego im. Jana Długosza w Częstochowie},
 title={Historical and cultural aspects in Slovak color naming},
 address={Częstochowa},
 year={2018},
 language={ang},
 keywords={nazwy kolorów, język słowacki, wzór leksykalny},
}