@misc{Ciepał_Magdalena_Autoimmunologiczne_2020,
 author={Ciepał, Magdalena and Wanot, Bartosz},
 abstract={Zasadniczym zadaniem układu odpornościowego w walce z zakażeniem jest rozpoznawanie patogenu oraz uruchomienie reakcji, jakie służą usunięciu go z ustroju. Podłożem chorób autoimmunologicznych jest brak zdolności do odróżniania własnych tkanek od obcych ze strony układu odpornościowego. Autoimmunologiczne zapalenie wątroby jest przewlekłym procesem zapalnym o nieznanej etiologii. Charakteryzuje się on obecnością w surowicy przeciwciał skierowanych przeciw różnym strukturom tkanek bądź różnym ich antygenom. Do zachorowania może dojść w każdym wieku, ale najczęściej choroba ta dotyka osoby między 40 a 60 rokiem życia, a także dzieci w okresie pokwitania. Kobiety chorują cztery razy częściej, niż mężczyźni. Przebieg choroby może mieć charakter skąpoobjawowy, bezobjawowy lub bardzo ciężki. Jednak najczęściej diagnozuje się skąpoobjawową formę autoimmunologicznego zapalenia wątroby. W takiej sytuacji, objawem dominującym, a często jedynym jest osłabienie, jakie ulega nasileniu w ciągu dnia, utrudniając funkcjonowanie. Aktualnie, w standardowym leczeniu autoimmunologicznego zapalenia wątroby wykorzystywane są leki immunosupresyjne, jak kortykosteroidy oraz azatiopryna, zarówno w mono terapii, jak i terapii kombinowanej.},
 type={rozdział},
 publisher={Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego im. Jana Długosza w Częstochowie},
 title={Autoimmunologiczne zapalenie wątroby − mało znany problem kliniczny},
 address={Częstochowa},
 year={2020},
 language={pol},
 keywords={autoimmunologiczne zapalenie wątroby, AZS, biopsja, edukacja pacjenta},
}